«تا حالا شده زبون عربی رو به یزدی بفهمی ؟!!»

این جمله رو از بچه های ک تئاتر رو دیده بودن شنیدم.

طبق معمول کوله رو برداشتم و حرکت کردم.

وقتی وارد سالن شدم هیچکس نبود، فرصت بهترین از این؟ دوربینو بیرون آوردم و شروع کردم به عکاسی.

سرگرم عکاسی بودم ک صداهای داخل اتاق گریم منو به اونجا کشوند.

«یا خدا بابا داعش و اخبار ایران هم دیگه دست از سر مردم کشیدن شما‌ چرا بیخیال نمیشید.»

این اولین جمله ای بود ک به ذهنم رسید.

جعفر (کارگردان) و هادی در حال آماده شدن بودن.

آخرین گوش‌زد ها و گرم کردن بازیگر و کارگردان قبل از اجرا.

وقتی دیالوگ‌ها رو شنیدم کم‌کم خوشحال شدم ک از داعش خبری نیست و جنگ هم با همه‌ی دردسرهایش پر از گذشت‌هایی هست ک می‌تونه دلتو شاد کنه.

کم‌کم صدای هم همه مردم ک مثل من اومده بودن تئاتر ببینن از سالن انتظار شنیده میشد.

من ک هنوز دقیق نمی‌دونستم اومدم تئاتر ببینم یا عکاسی کنم زود تر از جمعیت وارد پلاتو شدم.

هادی و جعفر هم اومدن و چک های آخر.

نور ، صدا ، صحنه...

راستچین و مناسب فارسی

صحنه خالی و صندلی ها کم‌کم در حال پرشدن بودن.

پخش اولین صدا،سکوت جمعیت،اولین نور،دومین نور

بووووووم!!!!!

صدای انفجار

و ملتی ک مثل من هنوز نمیدونستن اومدن بخندن یا گریه کنن

همه چیز درست بود ، در اوج خنده اشکی هم کنار چشم‌ها دیده میشد.

نه من وقتمو تلف کرده بودم و نه مردمی ک برای تماشا اومده بودن.

همه ایستاده تشویق میکردند و احترام متقابل آقای کارگردان و بازیگر

و پایانی که به آغازش می‌ارزید.

Theater

« تا حالا شده زبون عربی رو به یزدی بفهمی ؟!! »

این جمله رو از بچه های ک تئاتر رو دیده بودن شنیدم .

طبق معمول کوله رو برداشتم و حرکت کردم .

وقتی وارد سالن شدم هیچکس نبود ، فرصت بهترین از این؟ دوربینو بیرون آوردم و شروع کردم به عکاسی .

Moein SStory